TERRA

Entro.
Busco o único oco onde sentar.
As mesas están sucias e pegañosas.
Todos botan gargalladas polos ollos...
Asústome,
tento fuxir sen folgos
e párasme entre o recuncho dos lavabos.
Non podías ser máis cativa
máis miúda
no meu colo.
Agarreite da man
e fuximos xuntos.
Tiñas que salvarme,
anular o meu pasado
-rachar.coas.cinzas.que.esnifo.adicto.de.soños-
e medrar xuntos,
aprender a nosa fala
e crear as palabras máis fermosas
pra só nós escoitalas.

Comezamos a fuga:
recollín o loito,
descendemos pola costa infinda do recordo.
As maletas ían cheas de ar sen peso,
as mans baleiras,
tiñamos nos ollos lentellas brillantes...
ningunha soa bágoa,
ningún pranto contido.
Pareime un intre a respirar,
sentía a fatiga do desengano.
Pensei,
agochado entre o amarelo dos toxos,
no retorno,
na soidade,
na morte da miña mente.
Non podía compartir isto contigo,
non quería que foses meu espello.
Volvinme e seguías a camiñar.
A miña gorxa ficou muda
e perdinte entre a néboa.
Perseguín teu rastro colorido
tremendo, evadido e xordo,
ate que desapareceu.
Leveime as mans aos petos furados,
sentinme estúpido, vello e canso,
deiteime no campo seco,
pechei os ollos
e tapeime con anacos de follas,
coa tinta das novas esquecidas...

“Levabas lilas no cabelo,
arrecendías ás mañás limpas de outono,
teu corpo rizábase no recordo
e estremecía o meu ó achegarse”
Eras feliz.
Era teu neno.
Era feliz.
Como agora.
Canto tempo?
Soterrado no campo,
insuflando o teu aire.
Canto tempo?