A parte inferior da miña mesa
elévase sobre papeis engurrados,
acumula cinza e po de tinta azul
e esas boliñas case etéreas que habitan a casa
viaxan entre as gretas da madeira.
Vai parar alí o meu corpo
cando agóchome.
Déitome,
bico os xeonllos,
pecho os ollos,
son neno:
A túa silueta trazada co xiz do recordo
aparece nesa loita do sol cos buratos da persiana.
Son neno e abrázome
son sincero,
verdadeiro,
só penso o que sinto...
non como agora,
agora sinto o que penso
e abúrreme tanta moral imposta
e tanta falsa bondade.
Unha desas boliñas case etéreas
meteuse no meu ollo esquerdo
e demoro a súa extracción
pra sufrir o ardor do seu impacto.
Hoxe,
polo menos,
sentirei algo con certeza
neste día no que aínda non comecei a abrir a boca.
1 comentarios:
"Esas boliñas case etéreas" son case unha parte necesaria desa creación túa na que prescindes dun uso prosaico do tempo.
"A túa silueta trazada co xiz do recordo/ aparece nesa loita do sol cos buratos da persiana" Se alguén me dixera iso con intensidade, entendería que me pensa e non atoparía unha frase á altura para facerlle saber que eu tamén o fago.
Moi ben poeta. Tes que seguir e seguir e seguir e non parar. A Min interésame e seguro que a moitos coma min.Un bico de valdeorosa
Enviar um comentário