DAME UNHA CORDA

Dame unha corda,
un sorriso enlatado
ou a miña ledicia…

Dame a razón que non atopo
pero deíxame deitarme na miña dor oculta,
nesta estancia suxa de vergoña
que afógame na noite insomne…

Dame os resumos queimados,
O zume amargo do meu sangue…
¡vou bebe-la miña apatía!
¡vou queima-la miña mente!
para que salten no ceo peixes en conserva
e despois
todos abramo-la boca
e insuflemos o aceite da súa nudez.

Dame un espello
que quero muta-los pensamentos
deformalos,
vacialos,
esquecelos,
durmilos logo dunha longa carreira…

Dame as verbas,
os recordos que xa non volven,
a morte que ollei de lonxe
para eu devolverte os abrazos esquecidos,
a miña tensa mirada que nada dice
e que nada contempla…
a vacía ausencia coa que vivo
para poder desfacerme dela.

Dame unha corda,
un sorriso enlatado
ou a miña ledicia.