Lévome da man
como quen leva o aire
colgado das orellas sen oilo...
Achégome ás montañas
e esquívanme as árbores
-descoñecido para elas-
como fuxindo do lume
ou movéndose na búsqueda do sol
afástanme nun deserto
de dunas esquiladas
e eu non oio máis que sorrisos
A contradición móstrame o delirio
e agora lévome collido dun pe
mentras a miña mente esbara polo río
afogándose......
o meu cabelo mollado
estírase cara un chan de pedras
e diviso o meu fin inerte
de granito e auga,
de humidade, inercia e nada.
0 comentarios:
Enviar um comentário