abriu o caixón da mesiña decidido a engulir outra píldora verde.
a suor caíalle pola cara surcando a sinatura do sol gravada na pel e o retiraba lentamente. as súas mans tremían coma os cans nos días de chuvia.
- merda, non teño nin forzas.
na radio a voz dunha muller alterada denunciaba o mal estado das estradas e beirarrúas do seu pobo.
- mira, a miña netiña de 8 anos ten un problema na cadeira que lle provoca un pequeno defecto ao camiñar...pois o outro día de volta do colexio tropezou cunha plaqueta rota e caiu. partiu un brazo e magullouse a perniñas. como choraba a pobre...
apagou a radio.
ergueuse da cama, púxose a bata e desplazouse lentamente ata dar co marco da porta. xirouse e mirou o cuarto iluminado por esa pequena estela do día que bicaba a contra entreaberta. pensou na infancia.
- xa case nin podo andar
chegou a cociña. abriu a porta do armario colgado enriba do fregadeiro e colleu un xarro.
a auga tardaba un pouco en chegar xa que o frío conxelaba os canos da rúa. nas xanelas das casas durmidas colgaban guirnaldas xélidas. sensibeis, fermosas.
mentres a billa cruxía colleu un par de paos e botounos ao lume. logo encheu o xarro ata onde podía soportar o seu peso e levouno para o seu cuarto.
a constante sequedade na boca creáballe un desagradable fío de sede entre os beizos. botou un grolo inxerindo a píldora e acendeu a radio.
-son as oito da mañá, unha hora menos en Portugal.
(...)
0 comentarios:
Enviar um comentário