estas son as miñas cousas
as que fanme común a todo
son as formas que recoñezo coma propias
coma a xente
a xente que recoñezo trala porta furada
estas son as pessoas que fanme sorrir
e tamén fan que me emocione
cando pecho os furos coa herba que mastico
cando son rumiante
e redundo nas mesmas pradeiras secas
cada día
son as miñas cousas
as que fun gardando en caixas esquecidas
son todo o que teño
e nunca as levo postas
nuca saio con elas
para non esquencelas nas mesas raiadas
dos bares que non frecuento
aquí poden estar sempre
-son donas de si mesmas-
sen facer ruido
porque eu só serei espectador
un espectador omnisciente
que sabe tanto delas
que ata pode intuir o seu movemento
son eu
coma eu
son elas
1 comentarios:
Moi chulo. Eu tamén gosto das caixas. Gradar alí as cousas propias é coma ter un territorio secreto. E quen non ten algún secreto? Bicos.
Enviar um comentário