xa non soporto máis a presión
erguerme e esvarar pola cama ata o fondo do pozo
berrarme pra enxordecer
ficar ollando o punto branco ao que non chego
non alcanzo máis
lanzo as pedras con rabia
e rebotan sempre
racho os vidros da miña insuficiencia
e o aire pérdese
a luz faise escura e fría noite
un gato escuálido que non ten dono
rabuñando o tempo sobre o lixo
devolvendo a náusea dos cambiantes
sobre o cumio da impaciencia
nunca hai tempo
nunca hai peso nos petos
nunca hai espazo nas cidades
nunca hai amor no aire asfixiante.
hoxe falo así
estoxado das miñas verbas
ollo caer da fachada o meu corpo
ollando que os teus brazos non o alcanzan
desfeita de osos
buscarei o exilio
esquecereime un tempo
colgareime das pólas do castiñeiro
a contar os ourizos que caeron
e logo
no regreso
agardarei amarte
sen que ti me deixes
só eu
na última noite suada
só ti
espida no meu colo roto.
0 comentarios:
Enviar um comentário