META-MORFO-SE

Vexo que se me achegan rodeándome,
entran primeiro pola boca
para logo desfacerme a ialma
e esquecer que teño corpo e pensamento
coma algo atopado...
Un home máis gordo e verde
que calquer montaña
achégase ós meus ollos
e xa podo sentilo seu alento mariño
-de marea baixa na ría-
antes de que abra a boca.
Él desvíase rodeando a miña cabeza
para pousar logo
o seu beizo caido
na miña orella...
Podíame estar falando,
asubiando calquer letra inventada
que eu xa non me inmutaba
hierático na desidia dos cambiantes.
Pero aquel home seguía a falar
mentres as pingas da súa caverna
enchían o meu peto
e humedecían os dedos dos meus pes
logo de anegalas botas...

comezáron a xurdir peixes na roupa
que naceron da auga do home
e o meu corpo o agarimaban
centos de pequenas aletas
e seguía sen sentir nada.

Retórzome no chan mollado
aleteando e convertido en truita
dou saltos sen atopar fondo
e agonizo no aire que deume a vida