non sinto
as veces
máis ca o xeo da inspiración anegando a mesa
botando a perder
ese bordado agasallo de trapo
o sol
os raios mornos da tardiña
relaxan os poros inquedos
e sentir xa non importa
padezo inerte as sensacións
deíxome facer
sinxelo voluntario da nada
ata chegar á noite
cando repouso os ollos contra a parede
e escoito as conversas veciñas
cando poño a camiseta raiada de algodón con boliñas
e o cuarto faise familiar e pasado
cando das paredes colgan debuxos de lúas imperfectas
de noites de estrelas imposibles
0 comentarios:
Enviar um comentário